Ik ben het afgelopen januari weer vergeten. En dus zit ik op de bank, met onze hond Pip in mijn nek. Dat is helemaal niet handig, ze is ruim twintig kilo en met haar poten doet ze me pijn. Wat is er gebeurd dat onze grijze vriendin op dit moment zo graag dicht bij mij is?

Het is de periode van het jaar. Ze is bang. Niet een beetje bang, maar zo bang dat ze trilt als een elektrische tandenborstel. Zo bang dat ze niet meer wil eten en drinken. Zo bang dat ze niet meer naar buiten wil om te genieten van het bos.

Pip is bang voor vuurwerk. En dat vuurwerk is niet alleen op de laatste dag van het jaar te horen. Dat wordt in november al afgestoken. Dat veel dieren angst hebben voor de knallen, de lichtflitsen en de kruiddampen, iets wat veel niet-hondeneigenaren vergeten. Of op dat moment bewust vergeten. Ik gok dat de jongens die vuurwerk afsteken geen hond hebben.

Schotvast
Natuurlijk volgde ik met Pip de puppy-trainingen. En behaalden we onze diploma’s van de vervolgcursussen. Daar leerde ik hoe ik haar schotvast kon maken. Dat zou niet zo moeilijk zijn, Pip is een weimaraner en die zijn dat van nature. De weimaraner is een jachthond en staat naast de jager als die een eend of ree schiet. Ze blijven dan als een bevroren ijskonijn staan. Helaas heeft Pip die memo gemist en zitten wij nu met een grote schoothond in huis.

Ik kan het je nog erger vertellen. Ik geef jaarlijks een informatieavond over vuurwerkangst. Samen met hondentrainster Anne Dame van Martin Gaus Hondenschool Lelystad vertel ik alles wat je maar wilt en kunt weten over dit onderwerp. En toch zit ik thuis met een hond met angst voor die knallen.

Te laat
Ik weet heel goed dat ik in januari al moet starten met het trainen van Pip om haar vuurwerkangst te overkomen. Maar tegen die tijd ben ik vooral bezig met het aftuigen en opruimen van die rotboom! Probeer ik meer te bewegen en minder te eten. Voordat ik het weet is het Pasen, worden de kinderen een jaar ouder en staan die feestdagen weer voor de deur. Tegen de tijd dat het eerste vuurwerk wordt afgestoken weet ik het. Ook dit jaar ben ik te laat. Inmiddels voel ik mij die timmerman die na jaren zijn plinten nog moet leggen.

Wat werkt?
Dus wordt 2023 weer een jaar van het inzetten met noodgrepen. Het is niet meer stil thuis. Altijd staat de tv aan of luisteren we muziek. En zodra het donker wordt, gaan de gordijnen dicht. Zo houden we de lichtflitsen buiten. Pip alleen thuislaten is geen optie meer. Hoe blij ben ik met ons beroep én onze kliniek. Pip gaat dagelijks mee en dat is nooit een probleem. Voedingssupplementen geven we onder het mom: baat het niet dan schaadt het niet. Het zijn middelen die bij ieder dier anders aanslaan. En of het nou echt bij Pip werkt weet ik niet. Ik wil het graag. Werkt het dan?

Aftellen
De laatste dagen van het jaar zijn volgestopt met medicatie. Een paar keer per dag krijgt ze een kleine hoeveelheid van een narcosemiddel. Want alleen dan is het voor haar en zeker ook voor mij te doen. Ze ligt niet de hele dag te slapen onder de salontafel. Gelukkig kan ze rond de rustige momenten wel snel naar buiten voor een poep en een plas. Maar het liefst blijft ze bij ons in huis. Ze ligt op de bank, naast me en gelukkig niet op me. Samen kijken we naar de Oudejaarsconference en tellen we af naar het nieuwe jaar.

Op de bank
Terwijl manlief met de kinderen straks buiten wat vuurwerk afsteekt, blijf ik binnen. Vuurwerk heeft mij nooit aangetrokken. Ik gooi het op een jeugdtrauma van rotjongens die vuurwerk naar mij gooide. In die tijd durfde ik de laatste dag van het jaar de straat niet op. Dus binnen, samen met Pip op de bank is een prima plek voor mij.

Al moet ik in het nieuwe jaar écht met de training starten. Niet dat ik volgend jaar buiten wil zijn, mij niet gezien!

Geschreven door Rianne van der Wal