Dit verhaal is de ervaring van Sander en Rianne

De zomer is eindelijk begonnen en daarmee is het buitenseizoen echt van start. Maar naast alle dingen waar je vrolijk van kunt worden in dit seizoen, loopt onze reu om de haverklap weg. Normaal luistert hij prima naar zijn naam, Jottem. Maar de afgelopen weken lijken het dovemans oren. Wat is er toch mis met onze leuke hond?

Mindfull

Eigenlijk helemaal niets. Hij is het voorbeeld van mindfullness en leeft volledig in het hier en nu. Dat betekent dat hij de heerlijke geuren van dames achternagaat. Het zou niet zo’n probleem zijn, ware het niet dat we in Utrecht wonen. Weliswaar aan de Kromme Rijn, maar ook vlak bij de drukke weg én de snelweg! Niet ideaal als je je hond in leven wilt houden.

Wandelen langs de Kromme Rijn

Dit verhaal is al van zo’n 17 jaar geleden, maar het voelt af en toe nog als de dag van gister. Wandelen met die heerlijke hond langs de Kromme Rijn en door de bossen van Amelisweerd. Helaas is Jottem deze zomer 7 jaar niet meer bij ons, maar het speciale plekje in ons hart zal hij altijd behouden. Je eerste eigen hond gaat daar gewoon nooit meer weg.

Onze wens

Maar terug naar ons probleem van toen. Castratie is de oplossing zou je zeggen. Sander en ik wilden alleen nog zo graag een nest van hem. We waren al een tijdje op zoek naar een leuk teefje. Maar omdat Jottem een kruising was, stonden de eigenaren van die teefjes niet te springen voor een nest met hem. Alleen kan je je voorstellen dat we met die wens, castratie niet wilden. Gelukkig kwam er op dat moment net een nieuw medicijn op de markt. Eén die ervoor zorgt dat je hond chemisch gecastreerd wordt gedurende 6 maanden. Wat een uitkomst!

De oplossing

We gaven het implantaat aan Jottem en het gedrag werd in eerste instantie vervelender (iets dat hoort bij dit medicijn). Dus helaas pindakaas, hij moest aan de lijn. Maar na een week of 7 ging hij zijn neus niet meer achterna en kon hij weer lekker los in het park. Dachten we…

Wat er gebeurde

De stabiele en sociale vriend die we kenden, zette bij ieder contact met andere honden direct de aanval in. Alles om maar zich groter en bozer te laten lijken dan dat hij eigenlijk was. Stiekem was Jottem een onzekere hond, maar met voldoende hormonen, ging dat prima en kon hij zich goed redden. Nu hij die niet meer had werd hij een onzeker hoopje hond, die voor niemand meer leuk was.

Wat waren we blij dat we hem niet geopereerd hadden. Want dit middel zou na 6 maanden uitgewerkt zijn. En dat gebeurde ook. Na 6 maanden kregen wij onze stabiele en leuke hond terug. Wat een geluk!

Dat nestje is er uiteindelijk nooit gekomen. We kozen voor een hondje uit het asiel en later vulden we dat aan met een Weimaraner pup die jullie misschien wel kennen. Jottem was een fijne hond, die altijd en overal mee naar toe ging. En we missen hem nog iedere dag.